De artiest

De persoon Ben Verdellen

Engelbert, Johan, Antoon, Gerard – zeg maar “Ben” – Verdellen werd geboren in Venray, op zaterdag 25 januari 1947, als 5de kind, en jongste zoon,  in een gezin van 6 kinderen (3 jongens, 3 meisjes).  Als Ben 2 jaar was, werd zijn vader, die bij de Nederlandse Spoorwegen werkte, overgeplaatst en ging het gezin Verdellen in Blerick wonen.  Ben is dus opgegroeid in Blerick en is bijgevolg een échte “Bliërickse jóng”.

’t Is een cliché, maar Ben heeft het van geen vreemden.  Er zat wel degelijk muzikaal talent in de familie.  Bens grootmoeder langs vaderskant, kon bijzonder mooi zingen.  Als zij op het veld werkte, zong ze altijd en stonden de boeren gewoon naar haar te luisteren.  Bens moeder had enig zangtalent en ook vader Verdellen was behoorlijk muzikaal.  Maar méér nog dan zanger, was hij een raséchte verteller, waar je – willen of niet – geboeid naar kon luisteren.  Meteen is ook verklaard van wie Ben het vermogen heeft geërfd, om goede liedjesteksten te schrijven.

Na de ambachtsschool werkte Ben 2 jaar in een meubelfabriek.  Vervolgens drukte hij de sporen van zijn vader en ging bij de Nederlandse spoorwegen werken.  Dat was meteen het sein om te beginnen met het volgen van avondschool en nu, zelfs nadat hij gepensioneerd is, gaat hij daar mee dóór !  Bij de spoorwegen heeft hij, bij manier van spreken, zowat “alles” gedaan !  Begonnen als kantoorbediende, werkte hij vervolgens in een kantoor, werd rangeerder, ladingmeester, zelfs machinist en vervolgens instructeur.  De laatste 15 jaar van zijn loopbaan bij ’t spoor, was hij veiligheidsadviseur in de regio Zuid-Oost.  Een verantwoordelijke functie, want dat hield in dat hij moest toezien op het vervoer van alle gevaarlijke stoffen in die sector.

Na een rijkgevulde beroepsloopbaan van 40 jaar, ging Ben in april 2003 met pensioen !

Ben VERDELLEN en de muziek

De liefde voor muziek zat er al vrij jong in bij Ben Verdellen.  Zo was een drumstel, één van zijn dromen.  Maar in een gezin van 6 kinderen, met slechts één kostwinner, konden de centen allicht beter besteed worden.  Anderzijds, voor het realiseren van zijn droom, zag Ben als 12-jarige er niet tegenop om voor een kwartje per uur, bij een boer op het veld te gaan “gaeje” (= wieden).  Ook vader Verdellen sprong bij en met behulp van een aantal blikken en een varkensblaas als trommelvel, maakten zij samen zijn alleréérste drumstel !

In de buurt waren er enkele jongens die gitaar speelden en zelfs een eigen gitaar hadden.  Zo ontstond  een jaar of wat later, het orkest “The Flyers”, waarin Ben drummer en zanger was.  Ben was dan 13 à 14 jaar.  Hun repertoire bestond hoofdzakelijk uit amusementsmuziek van die tijd (o.a. Duitse schlagers).  Ben herinnert ook nog enkele titels en namen uit die tijd : Laila, Marina, Cliff Richard, Elvis Presley, ZZ & De Maskers, enz.  Ze hoorden die nummers op de radio, of via een single van iemand uit de kennissenkring en die werden dan nagespeeld.

Intussen was hij ook lid van de plaatselijke harmonie “St.-Cecilia“ uit Blerick en leerde 4 jaar lang bariton spelen, vervolgens 3 jaar klassieke gitaar en ook een aantal jaren piano.  Daarnaast leerde Ben ook nog saxofoon spelen !  Van zichzelf vindt hij dat dit één van de fouten is die hij in zijn leven maakte : tevéél instrumenten te willen leren spelen, “mèr niks good genòg” !  Je kan je, volgens Ben, beter toeleggen op het leren bespelen van één welbepaald muziekinstrument, maar dat dan ook goéd leren.  Daarnaast zong Ben ook in het kerkkoor en bij het mannenkoor : “De Maaszèngers“.

Een man die een erg beslissende rol heeft gespeeld in Bens carrière als zanger, is zijn pianoleraar Giel Aerts.  Eén van de stuwende krachten achter het legendarische naoorlogse Venlose orkest “De Notekrakers”, schrijver van tientallen, overbekende Venlose vastelaovesleedjes, en vooral… onvolprezen ontdekker én stimulator van aankomend en nieuw muzikaal talent in Venlo.  Verschillende gekende Venlose artiesten van nu, zetten hun éérste stappen in de (Venlose-) muziekscène, op aanraden en onder begeleiding van Giel Aerts.  Zo ook Ben Verdellen !  Zijn muzikale platencarrière is rond 1967 begonnen, onder impuls van… jawel, zijn pianoleraar : Giel Aerts.  In de studio van Jan Theelen  werd “Mooier” opgenomen.  Een schitterend gearrangeerd nummer, op muziek van Giel Aerts zelf en  een tekst van Leo de Vos.  Een liedje overigens uit 1957.  Even later volgde ook nog een dialectversie : “Moeijer”.  Het was de bedoeling om Ben daarmee te laten doorbreken in “Hilversum” en dan later eventueel ook nog ooit een solo-LP met hem te maken.  Voor zover Ben het zich kan herinneren is noch de Nederlandstalige- of de  dialectversie, ooit “officieel” op plaat uitgekomen.  De opname zelf, is gelukkig wél bewaard gebleven !

Ben bleef tot hij 18 of 19 was, lid van “The Flyers”.  Daarna volgden “De Wortelegaejers”, een kapel van de harmonie van Blerick.  En zo belanden we langzamerhand in 1969 – 1970, het jaar dat “De Vrijbuiters” ontstonden.  Aanvankelijk traden zij op als dans- en amusementsorkest.  Bij een opname (in Hilversum) voor het Blerickse koor “De Maaszèngers”, waarbij De Vrijbuiters optraden als begeleidingsorkest, hoorde de bekende orkestleider Jack Bulterman, Ben Verdellen zingen, vond dat hij veel talent had en dat daarmee “iets” moest gedaan worden.  Maar… omdat Ben intussen een 3-jarig optiecontract had getekend bij Johnny Hoes (die er verder weinig of niets mee uitvoerde), konden die plannen helaas niet doorgaan.

Intussen was Ben ook begonnen met het schrijven van muziek (en soms ook teksten) voor “vastelaoves-leedjes”, aanvankelijk voor de plaatselijke vereniging “De Wortelepin”, later ook voor “Jocus” in Venlo.  Bij de opnamen daarvoor, kwam Ben Verdellen opnieuw in contact met Jan Theelen. Deze stelde voor om samen met De Vrijbuiters een LP op te nemen.  Hoewel “De Vrijbuiters”, die intussen al zo’n 10 jaar bestonden, niet uitsluitend in het Limburgs zongen, werd toch besloten om een volledige Limburgstalige LP op te nemen.  Dat werd dan de “witte” Vrijbuiters-LP (zonder titel) uit 1980.  Voor de hoesfoto werden “De Vrijbuiters” deels in musketierskledij en deels in een “Robin Hood”-achtige “vrijbuiters”kleding gestoken.  Het openingsnummer “Hallie Hallo” was eveneens in die stijl.  En zelfs de respons op de LP, was in ware “Robin Hood-stijl” : een schot in de roos !  De muziek, op zich, viel duidelijk in de smaak bij de mensen.  Maar ook het feit dat het volledig nieuwe liedjes betrof, in een tot dusver weinig gekende stijl, droeg daar zeker toe bij.  De LP verkocht zo goed, dat “De Vrijbuiters” daarvoor snel een gouden plaat kregen !  De Vrijbuiters bestonden toen uit de volgende 5 muzikanten/zangers : Antoon Bollen, Wim Warmerdam, Jeu Savelkoul, Mees Nunumete en Ben Verdellen.  Overigens niet te verwarren met een duo, met dezelfde naam, dat later enige bekendheid kreeg in Nederland.

In 1982 volgde de “zwarte” LP (eveneens zonder titel).  Deze verkocht ook nog goed, maar duidelijk minder dan de éérste.  Nochtans was bij de opname geprobeerd om, d.m.v. allerlei technische- en muzikale hoogstandjes en arrangementen met additionele instrumenten, de eerste LP nóg te overtreffen.  Maar dat viel blijkbaar minder in de smaak.  Voor de hoesfoto’s werden gebruik gemaakt van het bekende recept : “De Vrijbuiters” in de gekende outfit zoals bij het eerste album.

Het gevolg van beide LP’s was dat “De Vrijbuiters” méér en méér gevraagd werden en het aantal optredens nauwelijks nog konden afwerken.  Leon Thijssen was intussen de groep komen versterken.  Optredens van “De Vrijbuiters, met hun “gezellige” muziek, waren ook altijd feestelijke gebeurtenissen, er was trouwens ook zelden of nooit trammelant.  Hun publiek was bovendien zeer gemengd, van oud tot jong.  Aandoenlijk was het om te zien, dat zelfs kleinere kinderen alle liedjes van de platen van vóór tot achter meezongen.

In 1984 volgde weer een nieuwe LP : “De Vrijbuiters en de Vrouwluuj v/d Maasvallei”.  De LP was bedoeld als “tussendoortje”, als een soort voorbode voor een nieuw album van “De Vrijbuiters”.  Ze bevatte aan beide kanten één medley, die o.a. óók bedoeld was als sfeermuziek voor de cafés.  “De Vrouwluuj van de Maasvallei” bestonden uit : Caecil Boermans (vrouw van Jan Theelen), Lotti & Marlie Boermans (dochters van Frans Boermans) en Margo Verbeek (Wooden Chain).

Dat geplande, nieuwe album kwam er evenwel niet meer.  “De Vrijbuiters” waren op dat ogenblik op het hoogtepunt van hun carrière.  Zij hadden ettelijke keren per week een optreden, bovendien moest er ook nog regelmatig gerepeteerd worden en daarnaast hadden alle orkestleden ook nog elk een baan !  Voor sommige groepsleden was dat moeilijk te combineren en het aantal optredens terugschroeven lukte wegens het aantal aanvragen voor optredens evenmin.  Bijgevolg drong zich een beslissing op : “Worden we professioneel ?  Of kiezen we voor veiligheid en het behoud van onze baan ?”  Maar die laatste mogelijkheid impliceerde dan : stoppen !!!  Na rijp beraad onder de orkestleden, werd er – met spijt in het hart – besloten om te kiezen voor de baan en bijgevolg te stoppen met “De Vrijbuiters”.  Nadien konden de verschillende orkestleden, elk hun weg gaan en persoonlijk voor zichzelf invullen hoe zij in de muziek verder wilden gaan.  In april 1985 volgde in “De Staay” in Blerick nog een gigantisch mooi afscheidsconcert, bijgewoond door zo’n 1500 à 2000 aanwezigen !  En op verzoek van de kasteleinsvereniging van Blerick volgde ook nog een 2-daags reünieconcert in 1991 en daarna nog een concert in het kader van “650 jaar stad Venlo”, voor… 9000 betalende bezoekers !

Daarna ging Ben Verdellen meer op de solotoer.  Hij zong bij allerlei gelegenheden, feestavonden, bruiloften, maar bijvoorbeeld ook in kerken.  Maar als een rode draad, óók al tussen het Vrijbuitersgebeuren door, vormde hij sinds 1980, samen met voormalig buuttekampioen Wiel Aerts, het cabaretduo “Paeper en Zalt”.  Ze bezongen dan op een kritische en/of hekelende wijze de actualiteit, plaatselijke gebeurtenissen enz.  Telkens met eigen teksten, dikwijls geschreven op bestaande melodieën.  Daarmee traden ze dan op bij diverse gelegenheden, zoals vastelaoveszittingen, bedrijfsfeesten en bonte avonden.

In 1980 speelde Ben ook de rol van “Sjang van de Fanfaar” in de Venlose revue “Waat ennen Tiëd”, van Frans Boermans, geschreven en uitgevoerd n.a.v. het 125-jarig bestaan van de Venlose fanfare.  Overbekend daaruit is, het duet “’t Hoofde neet” met Annie Renkien.  En ook in de tweede Venlose revue “Stel ôg ens veur” in 1985, eveneens van Frans Boermans, speelde Ben diverse rollen.  Daarin zong hij, naast andere liedjes, ook : “De iërste kösmoel”, een duet met Lotti Boermans.  Vermits hun stemmen bijzonder goed harmonieerden, raadde Jan Theelen hun aan om ermee door te gaan.  Dat werd de aanloop voor de CD “Allotria” (1989) van het duo Lottie & Ben, met liedjesteksten van papa Frans Boermans en muziek hoofdzakelijk van Jan Theelen, 2 van Ben Verdellen, 1 van Abba en 1 van Gregor Theelen (zoon van Jan).  De CD bevatte o.a. ook het overbekende “Limburg”, ook ooit “’t alternatieve Limburgse volkslied” genoemd.  In het spoor van de CD, volgden ook optredens, als het duo “Lottie & Ben”, maar een 2de album kwam er niet meer.

Temeer ook omdat men intussen in Blerick het plan had opgevat om te herbeginnen met een revue.  Die revue werd opgevoerd in 1990 en heette “Op de kannepee”.  Samen met Sef Gubbels, bedacht Ben Verdellen de muziek voor 23 van de 26 liedjes !  En bovendien werd hij gevraagd om, samen met Petra Houben, de hoofdrol te vertolken.  Aanvankelijk stond hij een beetje huiverachtig tegenover dat acteerwerk, maar achteraf was Ben erg blij dat hij de uitdaging toch had aangenomen.  Van alle revues waaraan hij heeft meegewerkt, bewaart hij aan deze revue de mooiste herinnering.

Dat tweedaagse reünieconcert van de Vrijbuiters in 1991 gaf – onwillekeurig – weer een heel andere wending aan Ben Verdellens carrière.  Op dat concert werd hij benaderd door diverse producenten.  Eéntje ervan wist hem zelfs over te halen om een nieuwe CD op te nemen.  Ben had altijd al, als een soort hommage aan zijn jeugd, iets willen doen met kinderliedjes en die dan ook door kinderen te laten zingen.  Dat plan wijzigde evenwel.  Ben zong de liedjes en de kinderen vormden het koor.  Dat werd dan de succesvolle CD “Mien Jeug” (september 1991) van “Ben Verdellen & de kinder”.  Ben Verdellen schreef de muziek voor  alle 12 de liedjes en voor ééntje ook de tekst.  Diverse tekstdichters, zoals Wiel Aerts (5), Frans Boermans (5) en Frans Driessen (1) zorgden – meestal naar een tekstidee van Ben – voor de teksten.  De opname gebeurde in de befaamde Galaxie Studio’s in Mol (B), o.l.v. Wilfried Van Baelen, de latere man van de Vlaamse zangeres Dana Winner.  Voor Ben, eveneens een van zijn mooiste ervaringen tot dusver.

In diezelfde studio en via dezelfde productiemaatschappij, gebeurden eveneens de CD-opnamen voor de liedjes van de tweede Bliërickse revue “Blief in de Buurt”, die in oktober 1992 opgevoerd werd.  Andermaal samen met Sef Gubbels bedacht Ben Verdellen de muziek voor alle liedjes van die revue.  Hij werd eveneens gevraagd om, net zoals in 1990, de hoofdrol voor zijn rekening te nemen.  Maar, hoe graag Ben dat ook had willen doen, door ontwikkelingen i.v.m. zijn persoonlijke carrière was daar jammer genoeg geen tijd voor.
Want, zijn productiemaatschappij had grootse plannen met hem, niet alleen landelijk, maar ook in Duitsland.  In juli 1992 werd hem door CNR in Hilversum, een exclusief platencontract voor 3 jaar aangeboden !  Niet alleen aan hem, maar ook aan… André Rieu.  Met als direct gevolg, een fotosessie van Ben en André Rieu, met de sterfotograaf Govert de Roos, die o.a. ook regelmatig voor Playboy werkte !  Deze fotosessie gebeurde in en om het kapelletje van Genuë.  En van dan af ging het in sneltreinvaart ! Televisieoptredens volgden, o.a in “De Zaterdagavondshow”, met bekende artiesten als André Hazes, René Froger, Marianne Weber, kortom met alles wat naam had in de Nederlandse showbusiness.  Eveneens in 1992 kwam er van de CD “Mien Jeug”, een Nederlandstalige- en Duitstalige versie : “Mijn Jeugd” en “Meine Jugend”.  En in datzelfde jaar ook nog 2 (Nederlandstalige) singles : “Opa en Oma” en “Mijn kamertje”.  Ook werd van Ben verwacht dat hij – overal in Nederland – zou meedoen  met “Nederland Muziekland”.  Uit al die ervaringen bleek een bestaan als landelijk artiest, enerzijds een erg veeleisende en stresserende bezigheid en anderzijds ook een riskante onderneming.  Ben besefte dat een landelijke, laat staan een internationale carrière (Duitsland), sowieso moeilijk te combineren zou mijn met zijn dagdagelijkse job.  Bovendien, door financiële moeilijkheden, kon de distributiemaatschappij, noch in Duitsland, noch in Nederland een behoorlijke promotie voeren voor beide CD’s.  En daarnaast, de productiemaatschappij, die financieel van de andere afhing, ging op zijn beurt over de kop.  Al bleek het in de praktijk niet zo eenvoudig om het gedaan te krijgen – er was daarnaast eigenlijk ook niemand die het begreep,  op Bens eigen verzoek werd het contract met CNR, uiteindelijk toch ontbonden op 2 maart 1993.

Zo bekeken, stond Ben Verdellen, net als bij het uiteengaan van De Vrijbuiters,  hier terug bij af.  Een aantal illusies armer, maar bijzonder veel ervaring rijker, besloot hij zijn muzikale activiteit kleinschaliger te bekijken, regionaal te beperken tot Venlo en omgeving, of hooguit tot Limburg.  Anderzijds, is Ben iemand die zich op muziekgebied (maar bv. óók bij het kaarten) niet graag gewonnen geeft.  Na ruggespraak met studiomensen, muzikale vrienden uit diverse kringen (Jocus, Venlose- en Blerickse revue, De Vrijbuiters, enz.), besloot hij om nog in datzelfde jaar te starten met een eigen productiemaatschappij “Ben Verdellen Productions”. Beoogd werd om  d.m.v. CD-opnames, door composities en/of teksten “het regionale product” te promoten en aankomende artiesten/talenten een kans te geven.  Een initiatief waarvan hij later getuigt : “Daar had ik 10 jaar éérder mee moeten beginnen !”

De éérste uitgave van de kersverse “Ben Verdellen Productions” was een eigen CD “Van Herte”.  Ze werd gepresenteerd bij “De Witte” in Blerick, op zondag 31.10.1993.  Aan het album werd 4 maanden gewerkt, van juni tot oktober 1993.  “Van Herte” is, volgens Ben, het resultaat van de samenwerking van een “collectief” van mensen, die ook “van harte” aan het album meegewerkt hebben.  De opname gebeurde in de Copycat Music-studio van Pieter & Karel Koster in Venlo.  De muziek van alle nummers is het resultaat van de wekenlange samenwerking van Ben Verdellen met Frits Tilburgs, eveneens een Venloos musicus.  De teksten werden geschreven door Ben Verdellen zelf (2), Wiel Aerts (4), Wiel Hermans (1) en maar liefst 5 door Arnold Wassen, bekend taalvirtuoos uit Reuver.  Bovendien werkten ook verschillende “ex-Vrijbuiters” mee als studiomuzikant.

Rond Kerstmis van 1993 werd het ganse Maasland getroffen door erge overstromingen van de Maas.  Als blijvende herinnering aan die Kerstmis van 1993, zong Ben Verdellen in een speciale uitzending van de Stadsomroep Venlo op oudejaarsavond, het liedje “Hoeëg Water”.  Ook de landelijke televisie zond het uit !  Arnold Wassen schreef daarvoor de aangepaste tekst, op de melodie (Ben Verdellen – Sef Gubbels) van het slotliedje uit de Blerickse revue “Op de kannepee” van 1990.  Nog in diezelfde eindejaarsperiode van 1993, in samenwerking met de gemeente Venlo, kwam het liedje ook op een speciale single-CD, met daarop verder nog een toespraak van gouverneur van Voorst tot Voorst, en “Niejen daag” een liedje uit het CD-album “Van Herte” (oktober 1993).  De opbrengst ervan was bestemd voor de slachtoffers van de overstromingsramp.

In november van 1994, volgde een nieuw album : “Oet ’t laeve”.  Dat Ben Verdellen graag met en voor kinderen werkte, kwam al het album “Mien Jeug” ter sprake.  Daarin ging hij uit van zijn eigen jeugdervaringen.  Uit zijn Vrijbuiters-periode wist Ben dat kinderen best wel belangstelling en sympathie hebben voor liedjes, vooral als er onderwerpen in bezongen worden uit hun eigen leefwereld.  Om daarachter te komen, werden verschillende vragen gestuurd naar diverse scholen, om bij de kinderen te peilen naar de dingen die hun bezighielden.  Aan de hand van die antwoorden werden de liedjes voor “Oet ’t laeve” geschreven.  Enkele van de bezongen onderwerpen zijn : “Peste, Klein verdreet, Einzaam, Prestere, Puuskes, Relatie (nieuwe relatie van één v.d. ouders) enz.”  Zoals hij dat met het vorige album (Van Herte) had gedaan, ging Ben Verdellen andermaal brainstormen met Frits Tilburgs en dat resulteerde in 12 liedjes.  Voor de teksten werd andermaal een beroep gedaan op hetzelfde collectief als “Van Herte”, met dit verschil dat Ben Verdellen ditmaal 5 teksten voor zijn rekening nam en ook één samen met Wiel Aerts, verder Wiel Aerts (2) en  natuurlijk mocht ook Arnold Wassen (4) daarop niet ontbreken.

Ook werden er producties voor “anderen” gemaakt.  Bijvoorbeeld in mei-juni 1995, het album “Later krièg gelièk” van Romeo, de Venlose groep rond Bert van den Bergh en in oktober van datzelfde jaar was er andermaal een Bliërickse revue : “Un rundje veur de ganse buurt”.  Zoals in beide vorige revues, schreef Ben Verdellen ook hiervoor, samen met Sef Gubbels de muziek voor 15 liedjes en ook voor één nummer de tekst.  In deze revue zong Ben weer mee, maar vermeldenswaardig hierin is zeker : dat zoon Marcel Verdellen in deze revue zijn debuut maakte.  Aan de zijde van Martin Peters zong hij 4 duetten.  En de kroon op het werk is zeker het slotliedje “Gelök”, een schitterend duet van Marcel met vader Ben !  Het album met de liedjes uit die revue, werd eveneens uitgegeven door “Ben Verdellen Productions”, dat bovendien op het einde van datzelfde jaar, ook nog de “officiële” Venlose Jocus-CD zou uitgeven !

Er volgde nog één album “2 kièr 7”.  Dat was in 1997.  Het werd gepresenteerd op zondag 27 april in een bomvolle Maaspoort in Venlo.  Op die CD staan, zoals de titel zegt, 2 x 7 of 14 liedjes.  Behalve 2 covers, bevat de CD andermaal 11 liedjes met muziek van Ben Verdellen en ééntje van Ben Verdellen en Sef Gubbels.  Ook bevat de CD méér eigen teksten van Ben, nl. 10 !  Verder, zoals gebruikelijk, 3 teksten van “Paeper en Zalt”- compagnon Wiel Aerts en één  van Frans Driessen.  Een goed initiatief bij deze CD was ook, dat hierop het slotnummer uit de Blerickse revue “Un rundje veur de ganse buurt” (1995), m.a.w. het duet van vader Ben en zoon Marcel Verdellen opnieuw een plaats kreeg.  Die revue-CD was slechts in een beperkte, plaatselijke oplage uitgegeven en snel uitverkocht.  Via deze CD kon dit prachtige duet dus ook door een breder publiek gehoord worden.

Het jaar 1999 stond – in dubbel opzicht – in het teken van Kerstmis.  Op verzoek van de commissie “Samenwerk Kerk Sterk”, die ijverde voor de inpandige verbouwing van de O.L.-Vrouwekerk in Venlo-Zuid,  werd Ben Verdellen gevraagd voor een Venlose Kerst-CD, waarvan de opbrengst volledig ten goede zou komen van die verbouwing.  Op die CD “Kersmis oèt Limburg” staan 14 liedjes, 11 daarvan zijn bewerkingen naar het Venloos (Albert Lamberts/Ben Verdellen), van traditionele kerstliedjes.  En verder bevat de CD ook 3 originele Venlose liedjes, o.a. een heropname van “Ssst, stil ’t kiendje sluuëp” (Niels Hausgaard/Frans Boermans), dat omstreeks 1982 al eens op single uitkwam.  En net als toen op die single, zong Lottie Boermans op deze CD, opnieuw dat duet met Ben Verdellen.  Verder is er het liedje “Kiendje, waat fijn” (Gé v.d. Heyden/Fransje Aerts), gezongen door het Jeugdkoor “Stella Duce”.  En ook nog “Menke in de maon” (B. Verdellen – Frits Tilburgs/Wiel Aerts), een liedje dat ook al op het Ben Verdellen-album “Oet ’t laeve” (1994) stond, maar dat voor deze speciale CD opnieuw werd gearrangeerd.  Behalve de eerstgenoemde twee liedjes, zingt Ben Verdellen de overige liedjes als solist.  De CD krijgt een apart cachet door het meesterlijke gitaarspel van Pieter Bartels en de sfeervolle steun van een achtergrondkoortje.

In datzelfde jaar 1999 verzorgde Ben, samen met Anja Bovendeaard (Sittard), ook een aantal live-Kerstconcerten, in verschillende zalen doorheen Limburg.  Ook Pieter Bartels (gitaar) ging mee op die tournee, evenals dat achtergrondkoor.  Een schitterend concert, waarbij zowel Ben als Anja als solist een aantal kerstliedjes zongen, maar ook verschillende prachtige duetten.  Een initiatief dat beslist méér respons had verdiend.

Volledigheidshalve mag verder misschien ook nog vermeld worden dat diverse artiesten enige bekendheid kregen met opnamen via “Ben Verdellen Productions” : Romeo, DubbelOp, Brigit en verschillende mannenkoren.

Tja, of we in de nabije toekomst, na de DVD van 25 september 2005, nog eens een nieuw muzikaal initiatief of album van Ben Verdellen mogen verwachten, valt af te wachten.  De kans bestaat natuurlijk, zeker nu hij sinds 2003 met pensioen is.  Maar naast muzikale-, heeft hij blijkbaar nog andere kunstzinnige talenten.  Of moeten we hier eerder spreken van een late roeping ?  Misschien wel !  Sinds hij niet meer de verplichting van zijn dagelijkse job heeft, is Ben gepassioneerd beginnen te schilderen.  En volgens mensen, die er verstand van hebben, zelfs niet onverdienstelijk.  Er hangen al werkjes van hem in diverse huiskamers, tot zelfs in Spanje toe ! (bij zoon Marcel, natuurlijk !)

Gaan we bijgevolg in de toekomst, in plaats van naar de presentatie van nieuwe CD’s, eerder toe naar vernissages van tentoonstellingen van schilderijen van Ben Verdellen ?  Met Ben Verdellen weet je maar nooit… !