Zek heb gej det ouk dökker as geej ein meziekske huërt
zek heb geej dan ouk dökker det det ein obsessie wuërt.
De fluits ’t en de zings ‘t, neuries ’t van vruëg tot laat,
de wils ’t waal vergaete, wits neet waat dao taege baat.
Zoë hoort ik dees daag örges, ik weit neet miër wannier en wao,
dit dreuvig melodieke, maar zing ’t astebleef neet nao.
Ik weit de wäörd waal neet, maar det duit d’r neet toe.
Daorum doon ik alsmaar doebie-doebie-doebie-doe.
Doe-doebie-doebie-doebie-doebiedoe d’n hielen tiëd.
Det doebie-doebie-doebie-doe-doebiedoe waer ik neet kwiet,
en doebie-doebie-doebie traetert mich toch zoë enorm,
dae’n doebie-doebie-doebie-doebie-doebie oëreworm.
Weer doebie-doebie-doebie,is ’t nôw de letste kiër’
Ik gluif ik bin ’t kwiët zeg, gelökkig maar, ’t kump neet miër.
Eind’lik is ’t weg en det duit mich plezeer.
Doebie-boebie-doebie, verrek dao begint ’t weer.
Teks en Meziek: Ben Verdellen/F. Boermans.
Gezônge: Ben Verdellen/ Lottie Boermans.