doën beej ein baekske det struimp langs ’t bös
dao weit ik ein plekske zoë stil
dao vlei ik mich gaer op ’t dönzige mos
wanniër ik tot rös kömme wil
Gans aan d’n einder zeen ik vaag, ’t verkiër, ’t drök gejaag
Zoe klein, zoë vaer
Maar oët ’n buimke achter mich rup ein veugelke: haej dich kiek ens um dich haer
Dao zwump ’n aendje veurzichtig veurbeej
Asof ’t mich neet steure wilt
Uig dao proalt ein vlinderke: kiek mich ens heej en alle geluud is verstild
En mien gedachte waere lich, wie de wolke baove mich zoë stil, zoë hoëg, zoë wiëd.
Jao dan vergaet ik zorg en leid ik weit veur zaligheid van gen oor of tiëd
Ao eine nachtegaal zingk al zien leed
De zön zönk al veur ik ’t wis.
Ein klökske hiel wiëd, stil de huurs ’t haos neet
Det zaet mich wie laat ’t al is.
Ein vleugske wind ruus önverwach, net alsof ’t efskes lach
Zoë good, zoë keul, zoë zaach
En oët ’t deeps van mien gemood dingk ik : ”Och wiej deej det good dank veur deezen daag”