Refrein:
WengsKe aan wengske
same op ein benkske
in de golde maoneschiën.
Vlak beej dae viëver
zoote weej vol iëver
met mekaar ein paar te zien.
Maedie leef, nôw luuster,
zag ik in d’n duuster,
de kins mich dao aan haIde wat ik nôw verklaor:
as mich is gegaeve
dén te meuge laeve,
zal ik nog van dich halde euver vieftig jaor
Kouolet 1
Wie ik nog op schoël zoot waas dao ens per jaor ein bâl
Sôms ging ik dan neet nao toe maar meistal ging ik wâl.
Toen ik dan d’n allerletste kiër heb meigedaon,
bin ik met ein maedje nao `n perkske toegegaon.
Kouplet 2
Verleef, verloof, getrouwd en ouk al kinder um ôs haer;
die bringe ös wal zörg, maar och wat hebbe weej ze gaer.
En achter in d’n haof dao steit `n benkske in ut graas,
dao druime weej geregeld wie ut beej dae viëver waas.
Kouplet 3
As ik met mien leef in `n bejâörddehuuske woën,
en de golde broëlof kump, dan wuurt ut toch zoë schoën.
Laot ut, zaet mien vruike dan, nog ens wie vruuger zien,
zing nog ens det leedje van dae golde maoneschiën.